Po zakończeniu II wojny światowej określono na nowo kształt państwa polskiego. W tej nowej sytuacji geopolitycznej Szczecin znalazł się w granicach Rzeczpospolitej.

Przybywający do niego osadnicy podjęli trud odbudowy, w poważnym stopniu zniszczonej na skutek działań wojennych, aglomeracji. W tych pionierskich latach pojawiła się koncepcja założenia nie tylko nowej administracji i infrastruktury gospodarczej, ale również zapoczątkowano rozwój polskiej sieci szkół ogólnokształcących oraz technicznych, mających przygotować kadry, które przyspieszyłyby odbudowę i rozwój Szczecina.

Pomysłodawcami utworzenia średniej szkoły technicznej byli w tym okresie: Bruno Taydelt (kierownik Wydziału Przemysłu Prezydentury m. Szczecina) oraz sam prezydent miasta Piotr Zaremba. W dniu 16 października 1945 r., w dziewiątym numerze ,,Kuriera Szczecińskiego” ukazało się, skierowane do młodzieży, spragnionej kształcenia po długim okresie okupacji niemieckiej, ogłoszenie następującej treści: ,,Miejskie Liceum Techniczne w Szczecinie kształci techników w dziedzinie: architektury, budownictwa lądowego i wodnego, miernictwa, budowy maszyn i elektrotechniki. Kurs dwuletni. Wymagane ukończenie 4 klas gimnazjalnych lub egzamin wstępny i praktyka zawodowa. Zapisy codziennie od godz. 10 00 do 12 00 w gmachu szkoły przy ulicy Pułaskiego 10”.

Planowane zajęcia miały być dopiero zainaugurowane w dniu 5 listopada 1945 r. w gmachu przy ul. Kazimierza Pułaskiego, w którym obecnie mieści się Wydział Inżynierii i Technologii Chemicznej Politechniki Szczecińskiej oraz Biblioteka Główna Politechniki i Biblioteka British Council. Budynek ten wzniesiony około roku 1900 jako Szkoła Rzemiosł Budowlanych, przy ówczesnej ulicy Schinkelstrasse w dzielnicy Turzyn (d. wieś Torney). Był on typowym przykładem kompleksu zabudowy reprezentacyjnych i monumentalnych gmachów szkolnych, powstających na przełomie XIX i XX w. (zob. zdjęcie nr 1). Zgodnie z przeznaczeniem kształciła się w nim, jeszcze przed II wojną światową, młodzież – absolwenci szkół podstawowych, którzy ukończyli 16 rok życia. Zajęcia były prowadzone w systemie dziennym i wieczorowym, gdyż istniał wtedy olbrzymi popyt na majstrów zawodów budowlanych. W roku 1911 przeniesiono do tego budynku tzw. Królewską Szkołę Rzemiosł Budowlanych, która mieściła się wcześniej przy zbiegu obecnych ulic Śniadeckich i Kaszubskiej.

Pierwszy rok pracy placówki oświatowo–technicznej już w polskim Szczecinie był swoistym wyzwaniem dla kadry i słuchaczy, którzy w iście spartańskich warunkach, panujących zwłaszcza w miesiącach zimowych, przy zniszczonych oknach (zabitych deskami) i rozstawionych na korytarzach kozach (przenośnych piecykach) zgłębiali tajniki wiedzy technicznej. Na ogół podręcznik z danego przedmiotu posiadał tylko prowadzący zajęcia nauczyciel! Nie było właściwie stałego planu zajęć, a nieliczni wykładowcy – inżynierowie ,,wpadali” na zajęcia w czasie kiedy mogli się ,,urwać” od swych stałych zajęć i przeprowadzić 2 lub 3 godziny wykładów. Nauka odbywała się w dwóch wy-działach: mechanicznym i budowlanym w systemie wieczorowym (w godzinach popołudniowych), gdyż wszyscy uczniowie pracowali jednocześnie zawodowo. Jej pierwszym dyrektorem był inż. Stefan Chojnicki. W marcu 1946 r. przeprowadzono proces upaństwowienia placówek oświatowych, który objął również Miejskie Liceum Techniczne nazywane odtąd, na podstawie dekretu z września 1946 r., Państwową Szkołą Techniczną (dalej: PST). W tym samym roku w gmachu przy ul. Kazimierza Pułaskiego 10 rozpoczęła swoją działalność Wyższa Szkoła Inżynierska, która przejęła część po-mieszczeń w budynku. W tych okolicznościach PST została zmuszona do przeniesienia częściowo zajęć do pobliskiej Szkoły Podstawowej Nr 22. W 1947 r. poszerzono działalność PST o Wydział Elektryczny i Liceum Elektryczne I i II stopnia. W grudniu tegoż roku w murach szkoły odbyła się doniosła uroczystość związana z przeprowadzeniem pierwszego egzaminu dojrzałości, do którego przystąpiło 14 absolwentów wydziału mechanicznego.

Jednak dalszy rozwój szkoły wymagał większej bazy lokalowej, gdyż równolegle rozrastała się Politechnika Szczecińska, która przejmowała gmachy przylegające do pl. Tadeusza Kościuszki, w tym budynek przy ul. Kazimierza Pułaskiego. Ostatecznie w roku 1949 ówczesny dyrektor szkoły inż. Jan Degórski wybrał okazały i, co ważne, praktycznie niezniszczony budynek, stojący przy ulicy Księcia Racibora 60/61. Gmach ten był zaprojektowany jako podwójna szkoła dla chłopców i dziewcząt (podwójna – Doppelschule), kształcąca uczniów na poziomie podstawowym. Niemieckie władze miasta na szerszą skalę rozpoczęły tworzenie nowej sieci szkół w drugiej połowie XIX wieku (do 1914 r. zbudowano 9 nowych szkół podstawowych, nowocześnie rozplanowanych i dobrze zaopatrzonych w pomoce szkol-ne). Było to związane z nowym ustawodawstwem systemu szkolnego oraz z postępującym rozwojem miasta, który nastąpił po zburzeniu dawnych fortyfikacji obronnych w roku 1873. Według przyjętych wzorców w nowych dzielnicach podmiejskich centralnymi budynkami były: gmach szkolny (tzw. szkoły gminne – Gemeindeschule) oraz kościół parafialny. Podobnie wyglądało to w dzielnicy Gra-bowo, gdzie znajduje się ulica Księcia Racibora (d. Königgrätzerstrasse). Co prawda istniała tu już szkoła przy Feldstrasse, jednak zwiększająca się w mieście liczba ludności stała się podstawą do pod-jęcia decyzji o budowie nowego gmachu edukacyjnego. Teren przeznaczony na plac budowy, był wte-dy niezabudowaną przestrzenią, na który naniesiono siatkę mających tu powstać ulic.

Prace budowlane rozpoczęto w lipcu 1903 r. według przyjętych planów architektonicznych opracowanych przez radcę budowlanego Meyera (zob. zdjęcie nr 2). Według jego projektu okazały trzypiętrowy gmach dodatkowo został wzmocniony nowoczesną, jak na owe czasy, konstrukcją żelazną (umieszczoną nad salą gimnastyczną), aulą oraz korytarzem. Bryłę budynku wieńczył rozłożysty dach z charakterystycznymi wieżyczkami, nawiązującymi w stylu do epoki baroku. Wnętrze szkoły rozplanowano symetrycznie: w obu częściach znajdowało się 16 klas, rozdzielonych na osi wspólną salą gimnastyczną. Do szkoły prowadziły dwa wejścia od strony ul. Racibora (osobno do części męskiej i żeńskiej). Ten podział architektoniczny odczuwalny jest do dnia dzisiejszego, gdyż przebite później wąskie przejście na poziomie I piętra, nie ułatwia swobodnego przemieszczania się uczniów wewnątrz budynku szkoły. Swoisty labirynt dla odwiedzających szkołę stanowią korytarze bez widocznego wyjścia na zewnątrz.

Pracami budowlanymi kierował inspektor Köhler, natomiast czynności związane z wystrojem wnętrz nadzorował inspektor Helbing. Ostatecznie w październiku 1905 r. zakończono budowę szkoły. W latach następnych (do 1910 r.) prowadzono prace uzupełniające, związane m.in. z secesyjnym ogrodzeniem oraz zagospodarowaniem terenów wokół budynku (zob. zdjęcie nr 3). Szkoła była ogrzewana piecami parowymi niskociśnieniowymi. W 1933 r. budynek wyposażono w instalację wodno–kanalizacyjną, a w latach 1936–1937 założono instalację gazową i elektryczną. Jednocześnie przygotowano w piwnicy mieszkanie dla woźnego. Pod koniec lat trzydziestych szkole nadano imię marszałka polnego oraz byłego prezydenta Rzeszy Paula von Hindenburga (zmarłego w 1934 roku).

W latach ostatniej wojny zawieszono naukę w szkole, a gmach zaadaptowano na rezerwowy lazaret (szpital dla lżej rannych i kontuzjowanych żołnierzy niemieckich). Na dachu budynku umiesz-czono dużą flagę międzynarodowego czerwonego krzyża, co z pewnością uratowało gmach przed zagładą w trakcie kolejnych nalotów dywanowych przeprowadzanych przez alianckie lotnictwo w końcowej fazie II wojny światowej (zob. zdjęcie nr 4).

Ostatecznie, jak już zaznaczono powyżej, w roku 1949 r. przeniesiono tutaj Państwową Szkołę Techniczną. W tymże roku własnym sumptem, przy wydatnej pomocy młodzieży, dokonano podstawowych prac remontowych i już w październiku 604 uczniów rozpoczęło naukę w nowym gmachu (zob. zdjęcie nr 5). Co prawda nie działało jeszcze centralne ogrzewanie, brakowało wody, a w wielu salach nie było nawet podłóg, pomimo tego wszyscy byli dumni z inauguracji zadań oświatowych w tej placówce. Duży gmach pozwolił na utworzenie wydziału wieczorowego liceum: mechanicznego i energetycznego. W następnym roku został wydzielony wydział budowlany, przeniesiony do odrębnej szkoły. W roku szkolnym 1951/1952 placówka została przekazana Ministerstwu Przemysłu Ciężkiego i przyjęła nazwę Technikum Budowy Okrętów i Energetyki. Ostatecznie w roku szkolnym 1956/1957 szkołę podporządkowano Dyrekcji Okręgowej Szkolenia Zawodowego, a następnie Kuratorium.

W roku 1957 nadano jej nową nazwę Technikum Mechaniczno–Energetycznego (dalej: TME). Kolejne pokolenia absolwentów z dumą wspominały i sławiły, często poza granicami naszego kraju, związki kojarzone z tą właśnie nazwą szkoły. W roku 1960 ufundowano sztandar szkoły. Na jego re-wersie, na czerwonym prostokątnym polu, centralnie umieszczono białego orła (godło Polski). Pod godłem wyhaftowano daty związane z funkcjonowaniem szkoły od jej założenia w 1945 do roku 1960. Na awersie sztandaru, na błękitnym tle, znajduje się godło szkoły symbolizujące specjalizację placówki oświatowej. Pod nim umieszczono nazwę szkoły oraz imię jej patrona (zob. zdjęcie nr 6 i 7). Przy okazji wręczenia sztandaru młodzież wybrała na patrona szkoły osobę wybitnego uczonego oraz badacza mechaniki teoretycznej i stosowanej – profesora Maksymiliana Tytusa Hubera (1872–1950).

W latach 1963–1967 uporządkowano teren wokół szkoły: powiększono dziedziniec, zbudowano internat na 260 miejsc (w 1965), a w roku 1967 adaptowano budynek przy ul. Emilii Sczanieckiej na warsztaty (aktualnie pracownie ćwiczeń praktycznych). W tym okresie, a dokładnie w 1965 r., wydzielono wydział mechaniczny i przeniesiono go do Technikum Mechanicznego przy ulicy Mikołaja Kopernika. W latach siedemdziesiątych XX w., przy okazji 30–lecia istnienia szkoły, odnowiono elewację budynku oraz przyłączono go do sieci cieplnej. Wymieniono również instalację elektryczną, zbudowano portiernie, i, co niezwykle ważne, urządzono nowoczesne oraz bogato wyposażone gabinety (m.in. chemiczny i elektryczny). W 1981 r. budynek połączono z miejską siecią gazową.

Jednak nie tylko przeobrażenia materialne i formalne stanowiły o faktycznym ,,życiu szkoły”. W jej budynku kwitło samorodne życie uczniowskie wspierane autorytetem i osobistym zaangażowaniem pedagogów. Po kwerendzie kronik szkolnych można określić charakterystyczny rytm typowy dla tej szkoły. Otwierało ten ciąg zdarzeń uroczyste rozpoczęcie roku szkolnego, po nim przychodziły obowiązkowe, a dzisiaj już zapomniane...wykopki! Kolejnym podniosłym elementem było święto Edukacji Narodowej, potocznie zwane ,,Dniem Nauczyciela”. Następnie obchodzono akademię na cześć Wielkiej Rewolucji Październikowej, z czasem zastąpioną przez Dzień Niepodległości. Pierwszy semestr nauki kończono Balem Studniówkowym dla klas maturalnych. Początek maja uaktywniał serca wszystkich osób związanych ze szkołą. Po defiladzie z okazji pierwszego maja przychodził moment trudnych ,,bojów” uczniów z nauczycielami w trakcie egzaminu dojrzałości. Po nich urządzano, niestety zapomnianą dziś uroczystość tzw. ,,Bal Absolwentów”, który zacierał dawne formalne granice pomiędzy nauczycielami i uczniami oraz był symbolicznym wkroczeniem niedawnej jeszcze młodzieży w dorosłość. Jeszcze tylko tradycyjne Dni Sportu i wymarzone przez wszystkich uroczyste zakończenie roku szkolnego oraz upragnione wakacje!

W gmachu szkoły działały różnego rodzaju koła zainteresowań. Na przypomnienie zasługuje: Koło Miłośników Melpomeny, szczep ,,Komandosów” (przemianowany później w 8 Drużynę Harcerską Radioamatorów przy TME), zespoły muzyczne (m.in. akordeonistów, gitarzystów oraz Szkolna Orkiestra Dęta), młodzież męska uczestniczyła w pracach zespołu tanecznego ,,Krąg”(istniejącym do dziś w Zespole Szkół Nr 8 w Szczecinie). Funkcjonowały poza tym: szkolne Koło Krajoznawczo–Turystyczne ,,Elektronik”, Koło Fotograficzne oraz związany z duchem epoki Związek Młodzieży Socjalistycznej, a także Koło Towarzystwa Przyjaźni Polsko–Radzieckiej. Na przełomie XX i XXI w. rozpoczęły swoją działalność: Koło Humanistyczno–Filozoficzne, Koło Naukowe Miłośników Elek-troniki i Informatyki, Koło Żeglarskie, Klub Młodego Przedsiębiorcy, Towarzystwo Młodych Europejczyków, Teatr ,,Pod Wysokim Napięciem” oraz Szkolna Akademia Filmowa.

W powojennym Szczecinie istniało duże zapotrzebowanie na kadrę techniczną. W powojennych zakładach przemysłowych wielu pracowników nie posiadało wymaganych kwalifikacji. Szkoła nasza wychodzi naprzeciw takiemu zapotrzebowaniu, powołując w 1949 roku pierwszy w Szczecinie i na Pomorzu Zachodnim Wydział dla Pracujących, na którym utworzono trzy kierunki: mechaniczny, elektryczny i budowlany. Tradycja kształcenia dorosłych zapoczątkowana została w 1945 roku, do Państwowej Szkoły Technicznej (naszego Technikum) przyjmowano uczniów po małej maturze, najczęściej pracujących, a zajęcia odbywały się po południu. W 1951 roku powstał Wydział Zaoczny, zaś w 1974 roku Wydział Eksternistyczny. Oba wydziały powołano, aby kształcić pracowników zakładów spoza Szczecina. Zajęcia na tych wydziałach odbywały się w soboty i niedziele. Pracownicy Załomia, Dolnej Odry i innych zakładów podnosili i uzupełniali swoje kwalifikacje w Średnim Studium Zawodowym. Organizowane były kursy czeladnicze i mistrzowskie w zawodach: elektryk, mechanik i elek-tronik.

Poprzez słuchaczy „wieczorówki” szkoła miała kontakty z zakładami pracy, co umożliwiało pozyskiwanie niezbędnego sprzętu specjalistycznego do urządzania i wyposażania gabinetów i pracowni przedmiotów zawodowych. Zdobycie tego sprzętu inną drogą nie było możliwe. Prace dyplomowe wykonywane były tak, by mogły służyć jako pomoce naukowe, uzupełniały i modernizowały pracownie i sale lekcyjne. Słuchacze Wydziału Wieczorowego mieli większe możliwości w zdobyciu materiałów do tych prac, ponieważ zakłady pracy służyły im fachową, często też finansową pomocą. Wydział dla Dorosłych zawsze pomagał szkole w utrzymaniu i modernizacji bazy materialnej. W ostatnich latach słuchacze "wieczorówki" kładli kable do sieci komputerowej i uzupełniali wyposażenie pracowni informatycznych, remontowali salę gimnastyczną, konserwowali i naprawiali sprzęt elektryczny i elektroniczny szkoły. Powracając do historii szkoły w ostatnim okresie należy nadmienić, iż w roku szkolnym 1992/1993 utworzono przy TME nowe XIX Liceum Ogólnokształcące o profilu matematyczno–komputerowym, przekształcone w roku szkolnym 1995/1996 w Niepubliczne Liceum Ogólnokształcące Społecznego Towarzystwa Edukacyjnego (dalej: STE). W tym samym roku dotychczasową publiczną szkołę wieczorową przeobrażono w Technikum Elektryczno–Elektroniczne dla Dorosłych STE w Szczecinie. Postępujące zmiany strukturalne spowodowały potrzebę przeobrażenia dawnego Technikum w kompleks – Zespół Szkół Elektryczno–Elektronicznych (dalej: ZSE–E), co dokonało się w roku 1995, przy okazji uroczyście obchodzonego jubileuszu 50–lecia szkoły.

Obecnie w 2005 r., u progu kolejnej rocznicy istnienia szkoły, w skład placówki wchodzą: Technikum Elektryczne (energoelektronika i elektrotechnika przemysłowa), Technikum Elektroniczne (elektronika), V Liceum Profilowane (elektronika, zarządzanie informacją) oraz Szkoła Policealna (informatyka). W szkole znajdują się doskonale wyposażone specjalistyczne pracownie techniczne: energoelektroniki, technik elektronicznych, elektroniki, technik mikroprocesorowych, informatyczne oraz urządzeń komputerowych. Nasi uczniowie odnoszą sukcesy w olimpiadach przedmiotowych związanych z profilem szkoły: Wiedzy Technicznej, elektryczno–elektronicznej ,,Euroelektrze”, Wiedzy o Wynalazczości oraz w turniejach: Międzynarodowym Konkursie Matematycznym ,,Kangur”, Międzyszkolnym Turnieju Fizycznym, Międzyszkolnych Zawodach Matematycznych, Młodych Mistrzów Techniki, Międzynarodowych Mistrzostwach Polski w Grach Matematycznych i Logicznych oraz w Ogólnopolskim Turnieju Krajoznawczym. W gronie tzw. ,,umysłów ścisłych” bywają również humaniści, którzy sławili imię szkoły w: Olimpiadzie Wiedzy o Polsce i Świecie Współczesnym, Olimpiadzie Wiedzy o Unii Europejskiej oraz Olimpiadzie Filozoficznej. Widomym wskaźnikiem wysokich osiągnięć edukacyjnych ZSE–E było przyznanie przez Kuratora Oświaty Województwa Zachodniopomorskiego w dniu 1 września 2004 roku tytułu ,,Zachodniopomorskiej Szkoły Jakości”.

Opracował: dr Waldemar Potkański

VII 1903 r. – rozpoczęto prace budowlane przy ulicy księcia Racibora (obecna siedziba szkoły),

X 1905 r. – ukończono budowę szkoły (pierwotnie miała ona charakter dwudzielny – tzn. z wydzielonymi częściami dla chłopców i dziewcząt),

5 XI 1945 r. – inauguracja zajęć w szkole (wówczas Miejskim Liceum Technicznym) w polskim Szczecinie (pierwotnie w budynku przy ulicy Kazimierza Pułaskiego – obecnie gmach Wydziału Inżynierii i Technologii Chemicznej Politechniki Szczecińskiej),

III 1946 r. – upaństwowienie placówki oświatowej i nadanie nowej nazwy – Państwowej Szkoły Technicznej, na podstawie dekretu z X tegoż roku,

1947 r. – rozszerzenie zakresu kształcenia w placówce posiadającej pierwotnie wydział mechaniczny i budowlany o wydział elektryczny (który stał się z czasem podstawowym kierunkiem) oraz o Liceum Elektryczne I i II stopnia,

XII 1947 r. – w murach szkoły odbyła się doniosła uroczystość związana z przeprowadzeniem pierwszego egzaminu dojrzałości, do którego przystąpiło 14 absolwentów wydziału mechanicznego,

1949 r. – przeniesienie szkoły do gmachu przy ulicy księcia Racibora 60/61 i rozpoczęcie w niej zajęć, w X tegoż roku, także w nowo otwartych wydziałach liceum wieczorowego: mechanicznego i energetycznego,

1950 r. – wydzielenie wydziału budowlanego i przeniesienie go do osobnego budynku,

1951 r. – przekazanie placówki Ministerstwu Przemysłu Ciężkiego i przyjęcie nazwy Technikum Budowy Okrętów i Energetyki,

1956 r. – podporządkowano szkołę Dyrekcji okręgowej Szkolenia Zawodowego, a następnie Kuratorium w Szczecinie,

1957 r. – nadanie nazwy, kojarzonej z tą placówką do dnia dzisiejszego, Technikum Mechaniczno–Energetyczne (dalej: TME),

1960 r. – ufundowanie i uroczyste przekazanie szkole sztandaru oraz nadanie imienia patrona – badacza mechaniki teoretycznej i stosowanej – profesora Maksymiliana Tytusa Hubera (1872–1950),

1965 r. – zbudowano internat dla uczniów TME oraz wydzielono wydział mechaniczny i przeniesienie go do osobnej placówki,

1967 r. – oddanie do użytku szkolnego warsztatów przy ulicy Emilii Sczanieckiej,

1992 r. – utworzono przy TME nowe XIX Liceum Ogólnokształcące (istniało do 1998 r.), a w roku szkolnym 1995/96 na jego bazie powstało Niepubliczne Liceum Ogólnokształcące Społecznego Towarzystwa Edukacyjnego (dalej: STE),

1995 r. – dotychczasowe publiczną szkołę wieczorową przeobrażono w Technikum Elektryczno–Elektroniczne dla Dorosłych STE w Szczecinie,

1995 r. – zmiana nazwy szkoły, z dawnego TME, na Zespół Szkół Elektryczno–Elektronicznych w Szczecinie, przy okazji jubileuszu 50–lecia placówki,

2004 r. – otrzymanie przez szkołę certyfikatu „Zachodniopomorskiej Szkoły Jakości”,

XI 2005 r. – uroczyste nadanie nowego sztandaru szkoły w trakcie uroczystości związanych z 60–leciem jej istnienia.