Portret patrona Zespołu Szkół Elektryczno-Elektronicznych, profesora Maksymiliana Tytusa Hubera
Sformułował on jako pierwszy hipotezę znaną naukowcom całego świata pod nazwą hipoteza Huber – Mises - Hencky w zakresie mechaniki. Praca doktorska Hubera, zamieszczona w roku 1904 w „Annalen der Physik”, zdobyła profesorowi powszechne uznanie w świecie naukowym.
Prace prof. Hubera, poświęcone wytrzymałościowej teorii płyt, umieszczane były w naukowych pismach na świecie. Opublikowanie ich we Francji, pod patronatem Paryskiej Akademii Umiejętności, zapewniło prof. Huberowi międzynarodową pozycję w świecie nauki. Popularyzował on swoje prace w Szwajcarii, w czasie wykładów gościnnych na Politechnice Zurychskiej w roku 1929.
Profesor Huber zajmował się badaniem następujących zagadnień: wytrzymałości konstrukcji żelbetowych, teorii płyt, równowagi układów sprężystych, wybaczenia i stateczności torów kolejowych. Jego teorie miały praktyczne zastosowanie w lotnictwie, budownictwie i we wszelkich projektach konstrukcyjnych z wykorzystaniem metalu. W sumie opublikował kilkadziesiąt prac, a wraz z monografiami naukowymi, referatami i odczytami jego dorobek liczy ponad 300 publikacji. Jest to potężny wkład do polskiej literatury technicznej.
W 1945 roku, po wojnie, na zaproszenie Rektora Politechniki Gdańskiej, objął katedrę Stereomechaniki Technicznej. Minister Oświaty zaproponował profesorowi stanowisko rektora Politechniki Gdańskiej, ale Huber odmówił z powodu wieku i stanu zdrowia nadwątlonego przeżyciami wojennymi. Profesor Huber poświęcał się nie tylko twórczej pracy naukowej, ale był znakomitym pedagogiem i wykładowcą. Pracował w charakterze profesora Politechniki Lwowskiej, potem Politechniki Warszawskiej.
Był autorytetem naukowym w świecie jako członek Komitetu Międzynarodowego Kongresów Mechaniki Stosowanej i Międzynarodowego Kongresu Badania Materiałów. Profesor otrzymał dwie nagrody państwowe. W 1948 roku – złoty krzyż zasługi i w 1949 Państwową Nagrodę Naukową I-go stopnia.
Cechował go idealizm i pasja polegające na przedkładaniu wewnętrznego i naukowego zadowolenia nad korzyści materialne. Jest dla dzisiejszej młodzieży przykładem przekonania, że praca twórcza jest najwyższą nagrodą naukowca. Był nie tylko autorytetem naukowym, ale i moralnym, a przede wszystkim patriotą. Uważał, że nauka powinna być ojczysta, własna, dlatego nad głównym wejściem do naszej szkoły widnieją słowa profesora Hubera: „Dobro Rzeczpospolitej najwyższym prawem”.
Przed I Wojną Światową
4.01.1872 – data narodzin profesora w Krościenku nad Dunajcem
1895 – ukończenie Politechniki Lwowskiej
1895-1898 – studia na Uniwersytecie Berlińskim i praktyka inżynierska
1898 – objęcie asystentury przy katedrze matematyki w Politechnice Lwowskiej
1901 – zostaje profesorem Wyższej Szkoły Przemysłowej w Krakowie
1904 – otrzymuje stopień doktorski w Politechnice Lwowskiej za pracę „Z teorii stykania się ciał stałych”
1904 – ogłoszenie jego pracy w „Annalen der Physik”, dzięki czemu praca staje się ważną pozycją w światowej literaturze podręcznikowej
1908 – zostaje nominowany profesorem zwyczajnym i obejmuje katedrę Mechaniki Technicznej w Politechnice Lwowskiej
1910 – zostaje mianowany członkiem Rady Wiedeńskiego Technicznego Urzędu Doświadczalnego
1910/1911 – wykłady w Lwowie o podstawach naukowych tworzącego się lotnictwa
1913 – zostaje konsultantem Muzeum Techniczno-Przemysłowego w Wiedniu
1914 – zostaje wybrany Rektorem Politechniki Lwowskiej. Nie obejmuje stanowiska z powodu wybuchu I Wojny Światowej
I Wojna Światowa
1914-1918 – Uczestniczy w obronie Przemyśla i dostaje się do niewoli w 1917 r. Zostaje zesłany do Kazania w głąb Rosji. Tam zostaje przewodniczącym Związku Pracowników Polskiej Sekcji Kazańskiej Rady Wygnańczej” Naucza fizyki w gimnazjum zorganizowanym w Kazaniu dla polskich zesłańców.
Okres międzywojnia
1920 – zostaje wybrany przewodniczącym oddziału lwowskiego Polskiego Towarzystwa Naukowego i członkiem – założycielem Akademii Nauk Technicznych w Warszawie.
1921/1922 – piastuje urząd i godność Rektora Politechniki Lwowskiej
1925 – zostaje wybrany przewodniczącym Oddziału Lwowskiego Polskiego Towarzystwa Matematycznego. Rezygnuje z tej godności z powodu powołania go na katedrę Politechniki Lwowskiej
1928 – obejmuję katedrę w Politechnice Warszawskiej
1928 – zostaje prezesem Akademii Nauk Technicznych w Warszawie
1931 – zostaje wybrany członkiem Międzynarodowego Związku Badania Materiałów. Bierze udział w I Kongresie tego związku w Zurychu jako członek Komitetu Honorowego Kongresu
1932 – wygłoszenie w Paryżu referatu o teorii tzw. stropów grzybkowych na zaproszenie Komitetu Międzynarodowego Kongresów Mostownictwa i Budowli Inżynierskich (International Association for bridge and structural enigineering)
1932-1939 – kierownictwo nad pracami badawczymi w zakresie przemysłu lotniczego w Departamencie Aeronautyki Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie
1934 – zostaje członkiem Polskiej Akademii Umiejętności
1934 – obejmuje godność przewodniczącego Wydziału Inżynieryjnego Akademii Nauk Technicznych
1938 – bierze udział w IV Międzynarodowym Kongresie Szynowym w Düsseldorfie wygłaszając swój wykład na forum międzynarodowym
1939 – wygłasza cykl wykładów w Politechnice Zurychskiej w Szwajcarii na temat „Z teorii płyt ortotropowych”
II Wojna Światowa
1939-1945 – naucza w tajnych kompletach podczas okupacji w Warszawie
Okres powojenny
Otrzymuje doktorat honoris causa Akademii Górniczej w Krakowie
1945 – obejmuje katedrę Stereomechaniki Technicznej w Politechnice Gdańskiej
